အိပ္မက္မ်ား -၁
မတ္လ ၂၆ ရက္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ အိပ္မက္တြင္ေရးေသာစာ
ဒီေန႔ကၽြန္မတို႕အုပ္စု ေဆး႐ံုသြားရသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ဆိုတာ ကၽြန္မႏွင့္သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက ္ ပါ၀င္ေသာ ေဆးေက်ာင္းသားငါးေယာက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႕အဖြဲ႕မွာ ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳးႏွစ္ေယာက္၊ ဂ်ာမနီတြင္ေမြးေသာတ႐ုတ္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္၊ ဖီလစ္ပင္းလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္မျဖစ္သည္။ ေဆး႐ံုရဲ႔အေထြေထြေဆာင္ရဲ႕ အေပါက္၀မွာရပ္ရင္း လာေခၚမည့္ဆရာ၀န္ကိုေစာင့္ေနကာ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကစျပီးေတာ့လူေတြရဲ႕အစြဲအလန္းၾကီးမႈ အယူသည္းမႈအေၾကင္းေျပာရာမွ မျမင္ႏိုင္ေသာ ထူးျခားေသာစြမ္းရည္မ်ား လူတြင္႐ွိသည္ဟုေျပာလာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူမသည္အစြဲအလန္းၾကီးေၾကာင္းေျပာသည္။ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူသည္အစြဲအလန္းၾကီးျပီး အယူသည္းတက္ေၾကာင္းႏွင့္ ေဗဒင္လဲယံုတက္ေၾကာင္းေျပာျပသည္။ က်န္ေသာႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူတုိ႔သည္သရဲေၾကာက္တက္ေၾကာင္းေျပာသည္။ သူတို႔၏ အစြဲအလန္းၾကီးမႈ အယူသည္းမႈႏွင့္သရဲေၾကာက္တက္မႈေျပာရာမွ ကၽြန္မဘက္ကိုလွည့္ကာ နင့္မွာေကာဘာရွိလဲလို႕ေမးလာသည္။
သူတို႔မေမးခင္ထဲက ကၽြန္မမွာေကာဘာအေတြးမ်ိဳးရွိလဲဆိုတာ စဥ္းစားေနျပီးသားျဖစ္သည္။ ကၽြန္မကေဗဒင္မယံုတက္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလအစြဲအလန္းၾကီးျပီး အယူသည္းကာ သရဲလဲေၾကာက္တက္ေၾကာင္းေျပာလိုက္သည္။ သူတို႕ကကၽြန္မေၾကာက္တက္သည္ဆိုတာမယံုၾက။ မယံုေသာအေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္မသည္ရင္ခြဲ႐ံုတြင္စာျပအျဖင့္ ေန႕ေကာညပါလုပ္ခဲ့ဖူးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကားတြင္လဲကၽြန္မက သတၱိအရွိဆံုးလိုျဖစ္ေနသည္။ သူတို႕ေၾကာက္လွ်င္ကၽြန္မကိုေခၚျမဲျဖစ္ကာ ကၽြန္မကလဲေၾကာက္တဲ့ပံုမျပခဲ့ေသာေၾကာင့္လဲျဖစ္မည္။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကၽြန္မသည္သူတို႕စကား၀ိုင္း၏ အဓိကအေၾကာင္းအရာျဖစ္လာသည္။ ကၽြန္မ၏ေၾကာက္တက္မႈ၊ မေၾကာက္တက္မႈ၊ အစြဲအလန္းၾကီးမႈ မၾကီးမႈမ်ားကို သူတို႕၏အေတြ႕အၾကံဳမ်ားျဖင့္ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ထိုသို႕ေျပာရာမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကစ၍ ကၽြန္မမွာထူးျခားေသာစြမ္းရည္တစ္ခုရွိေၾကာင္းေျပာသည္။ သူမ၏စကားသည္ သူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္လံုး၏ စိတ္၀င္စားမႈကိုရလိုက္သည္။ လူတိုင္းက ဘာအစြမ္းလဲဟု ကၽြန္မကိုေမးေတာ့ ကၽြန္မလဲမသိဘူးဘဲေျဖရေတာ့သည္။ ကၽြန္မကလဲသူငယ္ခ်င္းမကို ကၽြန္မမွာဘာအစြမ္းရွိတာလဲဟုေမးယူရေတာသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းမက ကၽြန္မမွာ အၾကားအျမင္ရွိသည္ဟုေျပာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မသည္ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ပဲရယ္ရေတာ့သည္။ ထိုအခါသူမက သူလက္ေတြ႕ျပႏိုင္သည္ဟုေျပာသည္။ ကၽြန္မမွာကိုယ္ကိုတိုင္ ဘာစြမ္းမွန္းမသိရပဲ သူကဘာလုပ္ခိုင္းမလဲဟုေတြးကာ စိုးရိမ္ရေတာ့သည္။ သူမက သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ကၽြန္မမွာအၾကားအျမင္ရွိေၾကာင္းသက္ေသအျဖင့္ သူမ၏အေတြ႕အၾကံဳကိုေျပာျပေနေတာ့သည္။
သူမ၏ေျပာျပခ်က္အရ ကၽြန္မသည္တစ္ခုခုျဖစ္ေတာ့မည္ကို ၾကဳိ၍သိေနျခင္း၊ လူေတြကိုမသိပဲႏွင့္ နံမည္ႏွင့္လူကိုတြဲႏိုင္ျခင္း၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဗီယက္နမ္လိုေျပာလွ်င္နားလည္ေနျခင္းတို႕ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္မကေတာ့သူမထင္သလိုမဟုတ္ေၾကာင္း၊ တိုက္ဆိုင္မႈသာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာရသည္။ သူမသည္လက္မေလွ်ာ့ေသးပဲ သူမေတြ႕ၾကံဳရေသာပထမႏွစ္မွ အျဖစ္အျပက္ကိုေျပာျပေတာ့သည္။
ကၽြန္မတို႕ပထမႏွစ္ဒုတိယပိုင္းတြင္ အျပင္ေဆာင္မွာေနရ၍ တယ္လီဖုန္းႏွင့္ Internetကို ကၽြန္မတို႕ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာက္ရသည္။ တယ္လီဖုန္းႏွင့္ Internet မရွိလွ်င္ဆက္သြယ္မႈမွာမလြယ္ကူလွေပ။ ကၽြန္မတို႕ေလွ်ာက္လႊာတင္၍ တစ္လေက်ာ္အထိတိုင္ဖုန္းကမရ၍ ကၽြန္မတို႕မွာတစ္ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ျဖစ္ေနရသည္။ လိုျခင္အားမ်ားလြန္း၍ တစ္ေန႕တြင္ကၽြန္မအိပ္မက္မက္ေတာ့သည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ တယ္လီဖုန္းမွာအလုပ္လုပ္ျပီး Internetပါ လာတပ္သည္ဟုျဖစ္သည္။ ေနာက္ေန႕မနက္တြင္ ကၽြန္မကသူငယ္ခ်င္းမကိုအိပ္မက္အေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ထိုေန႕ညေန ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းမွျပန္လာေသာအခါ တယ္လီဖုန္းမွာအလုပ္လုပ္ေနျပီျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမက ကၽြန္မကို Internet စမ္းၾကည့္ဖို႕ေျပာေသာေၾကာင့္စမ္းၾကည့္ရာ အလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္းသိရသည္။ ထိုေန႕မွစ၍သူမသည္စာေမးပြဲနီးလွ်င္ ကၽြန္မကိုေမးခြန္းတစ္ခုအျမဲေမးေတာ့သည္။ သူမ၏ေမးခြန္းမွာ ကၽြန္မသူမကိုအိပ္မက္မက္လားဟုျဖစ္သည္။ ကၽြန္မကိုလဲ ေနာက္ေျပာင္သလိုျဖင့္ သူစာေမးပြဲမေျဖႏိုင္ဘူးဆိုတာ အိပ္မက္ထဲမွာထည့္မမက္ဖို႕ေျပာတက္သည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကိုသူမကေျပာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက တိုက္ဆိုင္တာျဖစ္မွာပါဟု သူမကိုေျပာၾကသည္။ ထိုအခါသူမက သက္ေသေနာက္တစ္ခုျပႏိုင္သည္ဟုေျပာျပန္သည္။
ကၽြန္မတို႕ေဆး႐ံုသြားလွ်င္ ေတြ႕ရမည့္ဆရာ၀န္အမည္သာသိရသည္။ ေဆး႐ံုေရာက္မွဆရာ၀န္က အုပ္စုနံပါတ္ကိုေခၚသည္။ ကၽြန္မသည္အျမဲလိုလို ဘယ္ဆရာ၀န္သည္ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ဆရာ၀န္ျဖစ္မလဲဆိုတာခက္မွန္းႏိုင္သည္။ ဒါကိုလဲသူငယ္ခ်င္းတိုင္းသိၾကကာ အျမဲလိုလိုခက္မွန္းခိုင္းၾကသည္။ ကၽြန္မ၏သူငယ္ခ်င္းမကေတာ့ဒါကိုအတည္ယူကာ ကၽြန္မသည္အၾကားအျမင္ရွိေၾကာင္းေျပာေနေတာ့သည္။ ဒါတင္မကပဲ ကၽြန္မ၏ခက္မွန္းခ်က္မ်ားျဖစ္ေသာ သူတို႕၏ဗီယက္နမ္စကားမ်ားကိုပါ သက္ေသအျဖင့္ေျပာေတာ့သည္။ ကၽြန္မမွာရယ္ရခက္ခက္၊ ဟုတ္ပါတယ္ကၽြန္မမွာအၾကားအျမင္ရွိပါတယ္ဟုပဲ၀န္ခံရမလိုလို ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ တိုက္ဆိုင္တာပါဟုေျပာေသာေၾကာင့္ကၽြန္မ၏သူငယ္ခ်င္းမမွာစိတ္ဆိုးသလိုလိုရွိေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ဆရာ၀န္သံုးဦးအုပ္စုမ်ားကိုေခၚဖို႕ထြက္လာသည္။ ကၽြန္မ၏သူငယ္ခ်င္းမက ကၽြန္မကိုဘယ္တစ္ေယာက္က ကၽြန္မတို႕၏ဆရာျဖစ္မလဲဆိုတာေမးသည္။
ကၽြန္မမွာ ခက္မွန္းျပီးေျဖလို႕မွန္သြားလွ်င္လဲအခက္၊ မေျဖျပန္လွ်င္လဲဟုတ္ေနလို႕ဖုံးကြယ္ထားသည္ဟုထင္ရင္လဲ အခက္ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလဲကၽြန္မ၏အေျဖကိုေစာင့္ေနၾကသည္။ ကၽြန္မလဲမထူးပါဘူးဆိုျပီး ညာဘက္ကလူလို႕ေျပာလိုက္သည္။ ဆရာ၀န္သံုးဦး ကၽြန္မတို႕အနားေရာက္လာကာ ညာဘက္ကဆရာ၀န္က ကၽြန္မတို႕အုပ္စုနံပါတ္ကိုေခၚသည္။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမမွာ ၀မ္းသာအားရျဖစ္ကာ ငါမေျပာဘူးလားဟုသူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုေျပာေတာ့သည္။
ကၽြန္မတို႕အားလံုးဆရာ၀န္ေနာက္လိုက္ရင္းမွ ထိုသူငယ္ခ်င္းမ၏ အစြဲအလန္းၾကီးမႈ၊အယူသည္းမႈကို လံုး၀ယံုၾကည္သြားကာ ေနာင္တြင္အေျပာအဆိုဆင္ျခင္ဖို႕စဥ္းစားေနၾကေတာ့သည္။
posted by Thiri @ 10:06 PM
